عبرت های کرونایی

عبرت­های کرونایی

بیش از دو ماه است که ویروس کرونا در صدر اخبار دنیا و کشور ما قرار گرفته است. این موجود کوچک با آمدنش جهان را زمینگیر کرد. کرونا باعث شد مادر از جگرگوشه خویش فرار کند و پدر با فرزندش با فاصله بنشیند که مبادا بمیرد. شاید شنیده باشید این ویروس سبب شد زن و فرزندی در لحظات آخر بر بالین مردی که بر اثر کرونا در حال احتضار بود، حاضر نشوند!

این ویروس میکرونی با انتشارش هشدار داد که بعضی از ما خیلی مغرور شده و با پروردگار فاصله گرفته ایم. تلنگرمان زد که در برابر عظمت هستی سر تعظیم فرود آوریم. به ما یادآوری کرد که اگر لطف خداوند لحظه ای از سرمان کوتاه شود درماندگانی بیش نیستیم. به ما آموخت که باید کبر و غرور و نخوت را کنار بگذاریم. کرونا یک زنگ هشدار بود!

کرونا علاوه بر زمین گیر کردن بلاد شرق تا حد زیادی هِیمنۀ غربی ها را نیز شکست و تمام معادلاتشان را بر هم زد تا دیگر احساس خودبزرگ بینی نکنند. آنها فهمیدند که ابرقدرت اصلی خدای لایزال است.

کرونا تمام تجمع های مشروع و نامشروع را نیز تعطیل کرد تا شاید به خود آییم. کرونا به انسانها آموخت که تنها پول نمی تواند خوشبختی بیاورد. کرونا ناوهای جنگی ابرقدرتها را چنان در اقیانوس­ها سرگردان کرد که جرئت آمدن به ساحل را هم نداشته باشند. امکان قرنطینه کردن و درمان کرونا زدگانش هم در این ناوهای جنگی میسر نباشد.

کرونا، هم درماندگان فقیر را کُشت هم مسئولانی را که به میز ریاست چسبیده بودند. کرونا ثابت کرد پست و مقام و ثروت افتخار ندارد.

کرونا کسانی را که برای نامحرمان آرایش می کردند و در معابر می زدند نیز خانه نشین کرد تا به آنان ثابت کند دلبری کردن و پز دادن مستدام نیست.

کرونا سنت زیبای نوروز، سیزده بدر و سفرهای نوروزی را لغو و خانه نشینمان کرد تا قدر سلامتی جسم و روح مان را بهتر بدانیم.

کرونا به سردمداران مغرور آمریکا و اروپا ثابت کرد که آنچه را در سر می پرورانده اند اعتماد به نفس کاذبی بیش نبوده است. چه بسا این کشورهای پیشرفته در برابر این ویروس کوچک از بسیاری از کشورهای جهان سوم نیز آسیب پذیرتر نشان دادند.

کرونا هشدار داد که در کشتن انسانها غنی و فقیر، رئیس و مرئوس، وزیر و وکیل، ملاحظۀ هیچکس را نمی کند. وقتی یقه ات را چسبید و زمینت زد، اگر گنج قارون هم داشته باشی باید بمیری.

کرونا با آمدنش لرزه بر اندام اختلاسگران و ثروتمندانِ بی درد و سلبریتی های مغرور انداخت.

کرونا، توانست دردِ نیازمندانی که عید نوروز به خاطر بی پولی، زن و فرزند خود را در خانه حبس کردند به ما بچشاند.

کرونا، با آمدنش بزرگترین حقیقت زندگی، یعنی مرگ را به ما نزدیک کرد و تلنگرمان زد تا کمی دست از آرزوهای دست نایافتنی خود برداریم. کرونا سبب شد تشییع جنازۀ مُردگان از چند نفر تجاوز نکند، مجلس ختم و بزرگداشتی نباشد و غنی و فقیر یکسان بمیرند.

کرونا به ما انسان­های غافل یادآوری کرد که هیچ طلبی از خداوند نداریم و تمام امنیت، رفاه و سلامتی مان را مدیون ذات احدیت هستیم.

خوشبختانه ما ایرانی ها تا حد زیادی با سعۀ صدر خود در مبارزه با این ویروس خوش درخشیدیم. آستین همت بالا زدیم و بسیجی وار محیط زندگی و اجتماع را ضدعفونی و سرعت پیشرفت کرونا را کم کردیم. خانه نشینی اکثریت ما نیز تحسین برانگیز بود. همچنین در عمل شاهد بودیم که برخی از مسئولین ما هم ثابت کردند می­شود بدون اهمیت به روند بروکراسی پیچیده و دست و پا گیر به شهروندان گرفتار کمک کرد.

خداوندا، بعضی از ما انسانها چقدر خیره سریم که هنوز هم متنبّه نشده ایم و در برابر عظمت تو سر تعظیم فرو نمی آوریم. متأسفانه برخی از ما که مرگ را نزدیکتر از هر زمانی به خود می بینیم، اما باز هم شکر نعمت های بیکران خداوند را به جا نمی آوریم. مرگ را در یک قدمی خود می­ بینیم اما هنوز هم از برپا داشتن 17 رکعت نماز واجب اسنتکاف می ورزیم. مُردن نزدیکان خود را می بینیم، اما...

نمی دانم آیا کرونا با رفتنش سبب عبرت ما انسان های سرکش خواهد شد یا باز هم کفران نعمت خواهیم کرد و...!؟