کم گوی و گزیده گوی چون در

کم مطلب مطلب گوی نیلوبلاگ نیلوبلاگ و مطلب گزیده نیلوبلاگ گوی مطلب چون نیلوبلاگ دُر

در معاشرت با انسان­ها گاهی با اشخاصی برخورد می­کنیم که وقتی لب به سخن می­گشایند، آرزو می­کنیم ایکاش زودتر حرف زدن را تمام کنند. اغلب این افراد حرّاف از لحاظ شخصیتی کوچکند. به راحتی پشت سر دیگران غیبت می کنند و بی مهابا تهمت می زنند. اینها شخصیت و بزرگی خود را در تحقیر دیگران جستجو می کنند. معمولاً این افراد خود را علامۀ دهر می پندارند، اما با تصمیم های نادرست مرتب برای دیگران مشکل آفرینی می کنند. وقتی از او سؤالی می پرسی، چنان می نمایاند که انگار پاسخ همۀ پرسش ها را می داند. این افراد غرور کاذبی در ذهن دارند که به خود اجازه نمی دهند به انتقاد دیگران گوش بسپارند. چه بسا که با سخنان بیهوده و حساب نشده، هم خود و هم ديگران را به زحمت می اندازد. طبیعی است وقتی فردی زیاد صحبت کند، خواه ناخواه فرصت سکوت و تفکر از او سلب می شود.

حضرت علی(ع) می فرمایند: «إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ» (چون عقل و خرد به مرتبه كمال رسد، گفتار كم گردد.) همچنین، حضرت در جملۀ ديگري مي‏فرمايد: «زبان عاقل، در پشت عقل او قرار دارد» يعنی شخص عاقل، عقل خود را پيش از زبانش به کار می اندازد. انسان عاقل برای شروع هر کاری ابتدا خوب فکر می کند؛ سپس عقل و شعور خود را به کار می ‏گيرد، هنگامی که به درستی سخن خود مطمئن شد، زبان به گفتار می ‏گشايد.

افرادی که به بلوغ شخصیتی و عاطفی رسیده اند، اغلب ساکتند و کم گویی را در زندگی پیشۀ خود می کنند. به همۀ افراد جامعه به دیدۀ احترام می نگرند و کسی را تحقیر نمی کنند. معمولاً این افراد "درد مردم" دارند و پیوسته درتلاشند مشکلات دیگران را حل کنند. این افراد متواضعند و انتقادپذیریشان زبانزد خاص و عام است. در مسیر من الله، الی الله قدم برمی دارند و برایشان مهم نیست دیگران دربارۀ آنها چگونه فکر و قضاوت می کنند. اینها به ندرت خود را با دیگران مقایسه می کنند. چنانچه گاهی بازنده شدند نیز زمین و زمان را به هم نمی دوزند، زیرا معتقدند دنیا در حال گذر است؛ گاهی باید برنده بود، گاهی هم بازنده!

مهربان بودن، جزو صفات ذاتی این اشخاص بزرگ است. آنها اغلب لبخند بر لب دارند و در مواجهه با دیگران به خوبی ها و صفات پسندیدۀ افراد اشاره می کنند. مردم وقتی با این افراد مواجه می شوند، احساس خوبی پیدا می کنند و مسحور آرامش و اخلاق نیک آنان می شوند. وقتی قرار است به دیگران انتقاد کنند، حساب شده، عاقلانه و از روی دلسوزی سخن می گویند. تمام تلاش اینها مبتنی بر این است که انتقادشان طرف مقابل را خُرد و تخریب نکند. معمولاً این افرادِ بالغ و خداجو اصرار بر به کرسی نشاندن نظر خود ندارند؛ اظهار نظر می کنند و می گذرند.

افرادِ بالغ زود باور نیستند، اما کاملاً به نظر و سخنان مخاطب خود توجه می کنند. اینها پیرامون هر مسئله ای که پیش می آید مطالعه و تحقیق می کنند. این افراد وارسته زندگی را سخت نمی گیرند، به دنیا نمی چسبند، سعی می کنند شاد زندگی کنند و به رنج­ها و سختی ها لبخند می زنند.